تست عشق

دیروز جمعه بود خط فاصله ای دوباره تا انتظار.
هر جمعه در دفتر انتظارم می خواهم کلمه ی ظهور را بنویسم ونقطه بگذارم اما دوباره
 انتظار وانتظار و ... .
نمی دانم یادم نمی آید فکر می کنم هزار واندی سال پیش نیمه ای از نیمه های شعبان بود که
 با قدومش جهان را منور کرد وکسی در دفتری سپید با خطی سبز وروشنایی نور حضور
آن مهربان نوشت:
-آمد
و خط فاصله ای سرخ نهاد .چیزی نگذشت که با آبی آسمانی کلمه ی
- غائب
را نوشت.وهرهفته جمعه را خط فاصله ای سرخ می نهاد
 تا شاید کلمه ای جای خالی بین خط فاصله ها را پر کند ودر دفتر حضور وغیاب دنیا حاضری بخورد.
دیروز جمعه بود خط فاصله ای دوباره تا انتظار.
ومن دو باره خطی نهادم .هر جمعه کار من این است ،خط و خط و خط.
می ترسم فاصله بین خط ها را هم بخواهم خط بگذارم واین خط ها به هم پیوسته شوند وخطی شوند قرمز بین من وتو.
کدامین جمعه کلمه سبز حضور را میان خط های سرخم جا می دهی؟
می خواهم سر تاسر دفتر هزار برگم را پر ز عطر سبزت کنی و خط فاصله ها را پاک.
بیا که دیگر دفترم جای خالی برای غیابت ندارد.
بیا وحاضری خود را بزن... .

آرامش در پرتو نیایش

آرامش در پرتو نیایش

 ای خدای مهربان، نمی دانم چه حکمتی داشته است اینکه تو با آن همه عظمت و بزرگی ات که در مخیله هیچ کس نمی گنجد اجازه داده ای که بنده ای ناچیز این چنین بی واسطه با تو سخن بگوید. مقام کبریایی تو کجا و بنده حقیر کجا؟ عرش اعلی کجا و زمین خاکی کجا؟ حی لایموت کجا و عبد فانی کجا؟ ذات پاک و مقدس کجا و موجود سراسر تقصیر کجا؟

اما می دانم هر چه هست تو فراتر از آنی که عظمت لطف تو را تجسم کنم. خدایا، اگر تو اجازه نمی دادی این چنین صمیمانه و خودمانی با تو گفتگو کنم، آنگاه باید در گفتگو با چه کسی دلم را تسکین می دادم؟ به کدام رحمت بی انتها متوصل می شدم تا در مشکلات و گرفتاری های دنیا احساس نومیدی و شکست در وجودم رخنه نکند؟ کدام محرم راز را پیدا می کردم که تمام آشکار و نهانم را بداند و آنها را به هیچ کس نگوید؟ چه پناهگاهی را می یافتم که هرگاه مرتکب اشتباه و لغزشی می شدم، به درگاه او پناه می بردم و با خلوص دل نزد او اعتراف می کردم و طلب عفو  و رحمت؟

خدایا تو خودت می دانی که هرگاه من به نماز می ایستم آنچنان در افکارم غوطه ور می شوم که گویی هزاران خدا دارم! و اما تو آنچنان به کلماتم گوش فرا می دهی که گویا همین یک بنده را داری! نمی دانم چه سری در این نهفته است؟ اما هر چه باشد من مخلوق توام و تو کاملا بر خلقتم آگاه! تو به آنچه در وجودم آفریده ای آگاهی و من از دسترسی به انچه حکمت بالغه ات بوده، عاجز!خدایا اگر در زمان هم صحبت شدن با تو افکارم در دنیا و مادیات غوطه ور است، نه از سر این است که من چنین خواسته ام، بلکه ناتوانی من را در درک عظمت و مقامی که در مقابل او ایستاده ام می رساند. مقامی که بندگان مخلصت وقتی در آن قرار می گیرند، فقط تو را می بینند و بس. چنان محو وجود تو می شوند که کشیدن تیر را از پای خویش حس نمی کنند!می خواهم بگویم که از اینکه اجازه دادی در شبانه روز پنج بار بدون واسطه و رو در رو با تو سخن بگویم سپاسگذارم و امیدوارم که این نعمت عظمی را از من دریغ نکنی. می خواهم بگویم که " لا تزق قلوبنا بعد اذ  هدیتنا"می خواهم بگویم گر چه عبادت و بندگی من در مقابل لطف و کرم تو پشیزی نمی ارزد، اما تو در "یوم یقوم الحساب" از سر لطف و کرمت با من رفتار کن، چون اگر میزان عبادات و اعمال من باشد خسر الدنیا و الاخره خواهم بود و اگر میزان بخشش تو باشد، آنگاه: رسد آدمی به جایی که بجز خدا نداند.

اللهم عجل الولیک الفرج

خدا از تو فقط یک قلب مهربان می خواهد

                                                                ادامه مطلب...