......... با پروانه های عاشق همدری کنید.

.........با چکاوکهای دوستی سفره دلتان را بگشایید.

.........باپیوستن به نسیم ملایم طبیعت خودراازاز قیدو بند تنهایی رها سازید.

.........با  شورشوق جوانی تنهایی را به باد بسپارد.

.........با پیوستن به شکوفه های عاشق صلح وصفارا تقسیم کنیم.

.........بیاید تنهایی خود رابا یگانه ایزد دانا بگذرانید.

ای وطن 

ای مادر تاریخ ساز 

ای کویر تو بهشت جان من

عشق جاویدان من ایران من

ای زتو هستی گرفته ریشه ام

 نیست جز اندیشه ات اندیشه ام

ارزشی داری به تیر انداختن

دست بهرامی به شیر انداختن

کاوه ی اهنگری ضحاک کش 

مرز داران دلیرت جان به کف

 سر فرازان دلیرت  جان به کف

 سر فرازان سپاهت صف به صف

خون به دل کردن دشت و نهر را

 باز گرداند ند خرمشهر را

ای وطن ای مادر ایران من

مادر اجدادو فرزندان من

خانه ی من -بانه من- توس من

هر وجب از خاک تو ناموس من

ای دریغ از من که ویران بینمت

بیشه را خاکی زشیران بینمت

خاک تو گر نیست جان من مباد

زنده در این بوم وبر یک تن مباد    

ستیغ وصخره و دریا و هامون

 ارس  زاینده رود اروند کارون

 وطن یعنی سرای ترک با پارس

  وطن یعنی  خلیج  تا ابد فارس

 وطن یعنی دوست  از جان کشیدن

 به تنگستان و دشتستان رسیدن

زمین شستن  زاستبداد واز کین

به خون گرم در گرمابه ی فین 

 وطن یعنی رهایی زاتش و خون

 خروش کاوه  و خشم فریدون

 وطن یعنی زوال حال سیمرغ

 حدیث بال زال و بال سیمرغ

سپاه جان به خوزستان کشیدن

 شهادت را به جان ارزان خریدن

 نماز خون به خونین شهر خواندن

مهاجم را زخرمشهر راندن

وطن یعنی اذان عشق گفتن

وطن یعنی غبار از عشق رفتن

 وطن یعنی هدف یعنی شهامت

 وطن یعنی شرف یعنی شهادت

وطن یعنی گذشته  حال فردا

تمام سهم  یک ملت به دنیا

وطن یعنی چه اباد و چه ویران

 وطن یعنی همین جا

یعنی............ایران

 تمام کوههابرادرن منندوتمام شمشادهاخواهران من با این حال در

    سرودن تو ناتوانم.تمام روزهایی را که تاکنون به دنیا امده اند در 

    فانوسی جمع میکنم ودر شبهای مه الود به دنبال تو میگردم.

    وقتی اسمان خوابیده است و دریاها سکوت کرده اند نگاه تو را

    به  روی گندمها و یاسمنها مینویسم و نفسهای تو رابه نسیم

  میدهم  تا به ابرها برساند. فردا باران چقدر خوشبوست .اهوها را

   به خانه ام  دعوت  می کنم برای اویشن های محبوب و تمشکهای

   وحشی قصه میگویم. پنجره را تا قیامت باز می گذارم مگر یک روز

  از خم کوچه نمایان شوی و دستمال سبزت را برایم تکان دهی.

  انگاه به جای گلها شعرهایم را فرش راهت میکنم. شک ندارم که

  ملکوت در دستهای تو جا میگیرد.

  و عشق برای شکوفا شدن از کوچه تو میگذرد.ای شبیه روزهای نیامده

  ای شبیه کودکانی که صدسال دیگر در جوار باغهای البالو خواهند زیست.یک بار نام تو رادرصبح دم تلفظ کردم تا کبو ترانه بسویت پر بکشم.

 نام تو شباهنگام در رویاهای من قدم می زند. یک شب در کناره های  

 قلب من زمزمه کن تا شعله حرفهایت خاکسترم کندوفردا ققنوس وار

 سر از خاکستر خویش براورم.

 تمام اندوه ها برادران منندو تمام اه ها خواهران من با این حال راه خانه تو را گم کرده ام .

 صدای همه قناریها را در حنجره ام جمع میکنم  و انقدر برایت اواز می خوانم  تابمیرم.

     / یا صاحب الزمان اعجل علی ظهورک/

.ما به این قصه تو عادت کرده ایم!!

**************************

 وقتی همه چیز خوب است ، می ترسم!

.

.

.

ما به لنگیدن یک جای کار عادت کرده ایم ...

************************************

  ما به تحمل عادت کرده ایم !!!

دلم اتاقی میخواد

تا تمام تحملم را گریه کنم !؟



امان از قصـــــــــــه عادت . . .

*********************************